پوشش و لباس، بارزترین سمبل فرهنگی و مهم ترین مظهر قومی و ابزاری است که از طریق آن فرهنگ به سرعت به دیگران انتقال می یابد و به دلیل حرکتی که همراه انسان دارد، زمینه تاثیرپذیری فرهنگی آن بیشتر از هر نشانه فرهنگی دیگر است. چه نیکو گفته اند که پوشش و لباس هر شخص، پرچم وجودی و بیان کننده فکر، فرهنگ، آرا و عقاید اوست. بنابراین طرح، رنگ، شکل ظاهر و هر یک از علایم پوشاک نشان دهنده خلق و خو و اندیشه صاحب آن نوع پوشش است.
عشایر ایران با همه ویژگی‌ها و اثرگذاری‌های بسیاری که در جامعه ایران دارند، از این حیث نیز ممتاز و منحصر به فرد هستند. نوع پوشش و لباس عشایر که در هر ایل و طایفه ای به مقتضیات فرهنگ و سنن بومی، متفاوت، متنوع و البته خاص است و نیز اهتمام آنها به حفظ پوشش های سنتی خود، یکی از خصوصیات قابل تحسین این جامعه مولد و ارزشمند است. در واقع شاید بتوان گفت عشایر، از معدود جوامعی هستند که شکل غالب پوشاک زنان و مردان آن ها از اصالت و هویت ویژه ای برخوردار است و با وجود آنکه در یکصد سال اخیر، تغییر و تحولاتی جدی به خصوص با رواج فرهنگ بیگانه حتی روی پوشش رخ داده است اما کمتر توانسته است اثری بر شکل و ماهیت پوشاک محلی عشایر بگذارد. آنان هرگز کم مهری به فرهنگ خودی خویش نشان نداده و در پوشش، از سنت های اصیل خود فاصله نگرفته اند؛ پیوسته به ارزش های دینی و ملی خود پایبند بوده و هستند و ظواهر خود از جمله پوشاک را با موازین شرع و اصالت طایفه‌ای‌شان متناسب نگه می‌دارند. عشایر هرگز در برابر پوشاک بیگانه احساس خفت و خواری نکرده‌اند و تحت نفوذ فرهنگ غیر قرار نمی گیرند.
در این بخش برآنیم تا به معرفی پوشش اقوام مختلف عشایر کشور و تشریح آن بپردازیم.
ثبت دیدگاه